لاله و سرعت از غرور ملی و امید می گویند - وبلاگ بازآفرینی

به گزارش وبلاگ بازآفرینی، تهران (پانا) - لاله دو دهه پس از سرعت دومین تجربه سینمای ایران درباره مسابقات اتومبیلرانی است.

در نیمه دوم دهه هفتاد شمسی، سال های سازندگی و پس از سرانجام جنگ تحمیلی، سینمای ایران آهسته آهسته، پوست می انداخت. مضامینی که در سینمای دفاع مقدس مطرح بود، این بار به شکلی دیگر وارد سینمای اجتماعی می شد، بسکمک از شخصیت ها زمینه دفاع مقدس داشتند و در اغلب فراوریات رنگ و بویی از جبهه و مردانش دیده می شد. زمان زیادی از سرانجام جنگ نگذشته بود و طبیعی بود که مسئله دفاع مقدس و آدم هایش هنوز برای جامعه ای که آن دوران را تجربه نموده، تازه باشد. در همین دوره، فیلم هایی فراوری شده و روی پرده رفتند که ظاهری متفاوت با اغلب فراوریات دهه شصت داشتند. از جنس ملودرام های خانوادگی آن روزها یا فیلم های دفاع مقدس نبودند، از سینمای ایدئولوژیک دهه شصت فاصله داشتند و با وجود مضامینی مشترک با آن سینما، ظاهری تماشاگرپسندتر پیدا نموده بودند.

سرعت به کارگردانی محمدحسین لطیفی یکی از این فیلم ها بود، اکشنی با موضوع مسابقات اتومبیلرانی که قهرمان اصلی اش از دل جبهه آمده بود. سرعت که در اکران عمومی با استقبال روبرو شد، روایت کوشش مردان روزهای دفاع برای ورود به عرصه های تازه بود. انعکاسی از شرایط جامعه روی پرده سینما. جامعه ای که باید برای آبادانی آماده می شد و این بار احتیاج به قهرمانانی برای سازندگی داشت.

امیر هادیان (عبدالرضا اکبری) قهرمان سابق اتومبیلرانی که در جبهه با حاج آقا افشار (جهانبخش سلطانی) آشنا شده بود، نمی خواست دوباره به میدان مسابقه بازگردد. اما آقای افشار مسابقه را کوششی برای احیای غرور ملی و در اندازه های دفاع می دانست. فیلم با نمایش درگیری و اختلاف بین بهزاد (حسین کمک) و امیر هادیان و فصل های اتومبیلرانی تعلیق ایجاد می کرد و می کوشید برای تماشاگر انبوه جذاب باشد. استقبال تماشاگران از سرعت باعث نشد فراوری فیلم های مسابقه ای در سینمای ایران، رونق بگیرد. سختی های فراوری چنین فیلم هایی مانع از توجه مدیران، تهیه کنندگان و فیلمسازان به جذابیت های چنین فیلم هایی برای مخاطب گسترده است.

لاله یک دهه پس از سرعت کلید خورد، فراتر از تجربه قبلی و با جاه طلبی های بیشتر. اسدالله نیک نژاد فیلم را در ایران به زبان انگلیسی ساخت. لاله ترکیبی است از یک ملودرام خانوادگی و فیلم اکشن. اثری که مانند سرعت به دنبال جذب مخاطب گسترده و البته بیشتر، خانواده هاست. اگر برنده شدن امیر هادیان با خودروی ایران بر رقیب ناجوانمردی که برای رسیدن به پیروزی هر کاری می کرد، مصداق پیروزی خیر برشر بود، در لاله هم پیروزی قهرمان فیلم تنها بردن جام نیست، چیرگی بر همه موانعی است که او را از حق طبیعی اش محروم نموده است. لاله بیش از دو دهه پس از سرعت روی پرده رفته اما مانند آن فیلم، شرحی است از فضای اجتماعی. این بار و پس از سپری شدن سال های سازندگی و در حالی که کشور به ثبات و آرامش رسیده است، لاله از ضرورت دیده شدن بخشی از زنان در جامعه سخن می گوید و بیشتر از آن، از امید و کوشش برای مبارزه و رسیدن به رویاها. کیمیایی که ملت ها را پیش می برد و به آنها برای ساختن فردایی بهتر، انگیزه می دهد.

ساخت فیلم هایی از جنس سرعت و لاله در دل سینمایی که محافظه کار و محدود است و کمتر به سمت تجربه های بلندپروازانه می رود، اتفاق جذابی است. فاصله بین دو فیلم نشان می دهد که فراوری چنین آثاری چقدر سخت است و عزم و اراده می خواهد. اما این دو تجربه تقریبا پیروز نشان می دهد که سینمای ایران بضاعت ساخت چنین آثاری را دارد. لاله نسبت به سرعت در طراحی و اجرای فصل های مسابقه و اتومبیلرانی پیروز تر و حرفه ای تر است و مانند آن فیلم، روحیه قهرمانی و امید را برای تماشاگرش زنده می نماید. فیلم تصویری از ایران مدرن، ایران آباد و ایران زیباست. ایرانی که با وجود بعضی مسائل، قهرمانانی باانگیزه و قوی دارد که می توانند ناجوانمردی ها را پشت سر بگذارند. تجربه ساخت سرعت و لاله نشان می دهند پرداختن به مسائل جدی و ملی در قالب آثاری مخاطب پسند سخت نیست، اما احتیاجمند توجه به بخشی از ظرفیت های سینمای ایران است که معمولا نادیده گرفته می گردد.